สุนี ไชยรส :ภูซางอำไพ: สามประสาน :นักศึกษา กรรมกร ชาวนา หลัง๑๔ ตุลา
วนิดา ตันติวิทยาพิทักษ์ ที่ปรึกษาในการต่อสู้ของกรรมกรฮาร่า ที่ยืดเยื้อและเจ็บปวด สุดท้ายได้ยึดโรงงานมาทำการผลิตเองอยู่ช่วงหนึ่งเป็นประวัติศาสตร์หน้าหนึ่งของกรรมกรไทย ก่อนที่จะถูกจับกุม เธอสรุปบทเรียนว่า...
“เป็นนักศึกษาปี 1 เข้าไปก็ทำงานกับมวลชน ครั้งแรกไปร่วมสไตร๊ค์กับกรรมกรรถเมล์ ตอนชุมนุมเรื่องค่าจ้างขั้นต่ำก็ไปร่วมด้วย ชาวนาก็มาเรื่องค่าเช่านา จำได้ว่ามีพี่น้องกรรมกรหรือชาวนาเข้าไปอยู่ในทำเนียบ ประท้วงกันอยู่ในทำเนียบเลย ทำกับข้าวในนั้น ตัวเองก็เข้าไปช่วยชาวบ้านอยู่ในนั้นนั่นแหละ...
กรรมกรฮาร่าอายุสูงสุดประมาณ 20 ปี เฉลี่ย 15 ปี ที่สู้เป็นผู้หญิงทั้งหมด สมัยนั้นไม่ใช่สไตร๊ค์กันได้ง่ายๆ บางทีนายจ้างก็ให้อันธพาลยกพวกมาเล่นงาน ส่วนใหญ่การนัดหยุดงานก็จะใช้วิธีปิดเครื่องจักรยึดโรงงานเอาไว้ ไม่ใช่ว่ามาอยู่นอกโรงงาน... กรรมกรฮาร่าเล่าว่า เวลามีเจ้าหน้าที่มาตรวจคนงานก็จะไปซ่อนในโอ่ง เพราะอายุมันน้อยผิดกฎหมาย แล้วก็ทำหน้าที่คนรับใช้ไปในตัว ขณะที่สินค้าของฮาร่ามีชื่อเสียง ไปซื้อลิขสิทธิ์มาแล้วก็ขยายโรงงาน...
ฮาร่าทางฝั่งตรอกจันทร์หยุดงานและยึดเครื่องจักรเอาไว้ หยุดงานวันแรก นายจ้างก็เอาอันธพาลเข้าไปตีเลย คนงานหญิงก็สู้ สไตรค๊ยืดเยื้อ หลังจาก 3 เดือนมันทนกันไม่ไหวลำบากไม่มีจะกินกันแล้ว เป็นลูกหลานคนจีนส่วนใหญ่ คนจีนที่ยากจนเป็นกรรมกรก็เยอะ เถ้าแก่ก็เป็นนายทุนมาจากไต้หวัน มีการคุกคามตลอดเวลา คนงานผู้หญิงจะต้องถือไม้เฝ้าโรงงานนะ พอฝ่ายโน้นมาก็ตีกัน สมัยก่อนกระทิงแดงเห็นมีสไตร๊ค์ที่ไหนก็เอาระเบิดพลาสติกไปขว้าง ข่มขู่คนงานให้กลัวทุกคืน ฮาร่าก็โดน หลังจากนั้นก็ตัดสินใจว่าคนทำงานควรจะได้เป็นเจ้าของปัจจัยการผลิต ก็เลยยึดโรงงาน...กรรมกรเอาผ้าที่กองอยู่ในโรงงานเยอะๆเย็บเป็นเสื้อผ้ามาขายเลย คนมาซื้อถึงโรงงานตั้งแต่ตีห้า เพราะเราขายถูกไง แต่ก่อนหน้านั้นเราก็ไปติดโปสเตอร์ทั่วเมือง ประกาศว่าต้นทุนกางเกงฮาร่าไม่กี่สตางค์ ต้นทุนแรงงานยิ่งเหลือตัวหนึ่งตกไม่ถึงห้าสิบตังค์ เพราะฉะนั้นไอ้ที่ขายน่ะขูดรีดทั้งนั้น เราก็ขายในราคาร้อยกว่าบาท ขณะที่นายทุนขาย 400-500 บาท ขายได้เงินมาก็มาแบ่งกันเป็นค่ากับข้าวค่าอะไร ปรากฏว่าได้มากกว่าค่าแรงขั้นต่ำ ก็ทำอย่างนี้อยู่ประมาณสองเดือนก็ถูกสลายการชุมนุม”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น